İlk Sandığım Son Gün Şiiri - Kerem Reisoğlu

Geldim marşın önüne, rüzgarlı soğuk bir günde
Bulamadım güneşin bize baktığı o günde,
Zat-ı şahaneni bana tattırmadığın günde,
Kızıl çıktı bedeni, ruhum zatımdan o günde.

Bir merak var ama bakmadın o durgun günümde,
Umutsuzluk aşıladın kalbime o ilk günde.
Sevdim kalbinden yukarısını o son dönemde,
Fena oldum seni keşfettiğim o son günde.

İsterim aynı gecede buluşmayı seninle,
Sorarım o zaman benden beklediğin ne diye.
Bilirdim sevmediğini, sorardım niye diye,
Söylerdi gözlerin: “Aynı dünyadan değiliz diye.”

Bilirdik sadece biz aramızdaki sırrı,
Bilirdin neler çektiğimi, ağlardım içime.
Olurdu çokça tesadüf, bilmezden geldin yine,
Acırdın bakışlarında, bilmez miyim, sor hele.

Bir sokak arasında kısar idin gözlerini,
Seçmeye çalışırdın, bedeni ruhi birime.
Bilirdim takmadığını, söylerdim niye diye,
Söylerdi adımların: “Benden uzaklaş diye.”

Bilir misin insanı daha çok mahveden şeyi?
Söylerdin: “Nedir o insanı mahveden şey?” diye.
Söylerdim: “Bu dönemden sonra görememek diye,”
Söylemek isterdin, söylemezdin, sorarım niye.

Şu koskoca dünyada, bir biz biliriz biz,
Şu dönemde kıskanamazlar, bizi biliriz biz.
Bir yağmur altında, dört gün kapalı biliriz biz,
Bir mahşer günü, düşmeyelim aynı yere, bir biz.