İlk Hatıranın İzleri Şiiri - Sadık Kocabaş

İlk Hatıranın İzleri
Her şey o meyveyle başladı bir gün,
O olmasaydı ne olurdu hiç düşün?
Âdem bahtiyar kalır mıydı hep pek,
Havva kanatlı bir peri mi olurdu tek?

Ne keder bilirdik, ne hasret ne de gam,
Gözlerde sevinç, gönüllerde şen şam.
Güneş hep parlar, aydınlık her dem,
Sonsuz cennette, bitmezdi bu merham.

Yılanın fısıltısı gelmezdi kulağa,
Aldatıcı sözler girmezdi dimağa.
Ne ar bilirdik, ne utanç, ne de ayıp,
Arı ruhlarımız kalırdı hiç kayıp.

Ey Havva, niçin tattın o yasak meyveyi?
Tüm insanlığa açtın büyük bir derdi!
Niçin anlamadın ki, ey narin yürek,
Bu büyük bedeli, sonsuz bu sürgünü pek?

Âdem feryat etti: "Ah, ne yaptın eşim!"
Sana inandım ben, bu ne korkunç işim.
Ebedî saadetten ettin bizi birden,
Sen hata işledin, biz çekiyoruz elden!

Kimi der: "Cennetti, neden bıraktık ki?"
Kimi inler: "Boş yere çile çektik biz."
Oysa her düşüş bir ibret, her acı bir bilgi,
Gözyaşıyla filizlenen, umutla coşar temiz.

Bilgiyle yoğruldu yeryüzünün her yanı,
Deneyimle olgunlaştı akıl, anla canı.
Cennetin kapısı kapandıysa da bir an,
Dünya da bir mektep, her varlık bir destan.

İblisin vesvesesi, nefsin hevesiyle karıştı,
İnsanın zaafı, alın yazısıyla yarıştı.
Bir meyveyle değişti, zamanın ebedîsi,
Yeni bir başlangıç, zorlu bir yükselişi.

Sorumluluk kolaydır, yargılamak pek hoş,
Lakin her birimiz o ilk nesildeniz.
Yanlış da bizim, öğrenme de bizim, bu düş,
Dünya bir imtihan, her soluğumuz eşsiz.

Belki de bu düşüş, Tanrı'dan bir armağan,
Asıl değeri bulmak, anlamak insanı.
Fani dünyada keşfetmek o gizli nişanı,
Ebediyete giden kutsal bir merdivan.