İlk gelen benim durağa.

İlk kim sevdi seni.
Kimin için hayal kurdun.
Döktüğün yaşlar,gözlerin kimindi.
Ve ilk kez kim öptü seni titrek dudaklarından.
Benmi...
Peki neden gelmiyorsun.
Bak beklemekten buz kestim.
Saatlerdir köşe başındayım.
Birazdan ümitlerimi yitireceğim.
Acaba neden gelmedin.
Annen evde olmalı..yoksa gelirdin.
Görmen lazımdı,beklediğimi.
Hava kararıyor,yavaş yavaş dağılıyor insanlar.
İşte bak,köşebaşıdaki simitçide gidiyor.
Yapayalnız bıraktılar beni.
Senin gibi.
Ama benim beklediğim gelmediki.
Belkide hiç gelmeyecek.
Oysa söz vermişti,gelecekti.
Annesi evde olmalı.
İlk gelen benim durağa.
Son giden gibi.
Kalbimi oraya bıraktım.
Kalbimi bıraktım durağa.

(3 Şubat 1974 Ankara)

Şeref Karakülah.