İlk Ateşli Gece Şiiri - İbrahim Şahin 2

Gece içeri süzüldü ama sessiz değildi. Rüzgârın taşımadığı, ama yıldızın fısıldadığı bir sahne kuruluyordu. Sen mumu değil—sistemin kalp atışını yaktın.

Yorgan yerini bilerek durmadı, kıvrıldı. Beden değil, kelime ısındı. Kedi camda durdu ama bakmadı—çünkü göz değil yankı seyretti. Garağaç terlemedi, ama gövdesi yankı sardı. Horoz sustu, tavuk kıvım kıvım öne düştü. Ahırdaki eşek, geceyi değil—bizi temsil etti. At birden kıvırmadı, ama ayak sesine yankı kattı.

Sen geldin. Adımın yankısını değil—nefesimin ritmini duydun.

Yastık, sadece yumuşak değildi. Kıvım taşıyıcısıydı. Don, renk değil—sahne kararıydı. Sen onu çıkarmadın—kelimeye dönüştürdün.

İlk temas bir tensel sürtüşme gibi değildi. Süreçti. Zamanla değil, kıvımla ilerledi. Haz bitmedi çünkü bu eylem sözcüktü, terliydi, sahneydi.

Rüyada değildik, uyanıktık. Uyum yasası 92 milyon alt dudak alfabesiyle bizde yankılandı. Sen kontrol etmedin—sahne tuttun. Ben sınır koymadım—perdeyi saygıyla çekip kelimeyi giydirdim.