İlhan Keskin Şiirleri - Şair İlhan Keskin

Gerçekten ne yapmak istediği mi bilmiyorum
Ay varken güneşi güneş varken ayı
Ve de gökyüzünde ki yıldızları özlüyorum
Ayı kızıl bir ateşe güneşi zindan karasına
Yıldızları ise buz mavisine boyuyorum
Zindan karası geceler de güneşi yanıma alıyorum

Bir gün gelecek, bu yorgun kalemim, yazmaz olacak
Ve satırlarla vedalaşacak, susacak kelimelerim
Bazı zamanları süslemiş olacak, yazdığım şiirler
Kimi gözyaşımla kahrımı, kimi neşeli halimi
Bir kenarın da anacaklar, hatıraları sessizce
Başka yazdıklarım aranacak, hüzünlü tarafından

Elimizdeymiş gibi, yakın sanıp, hevesler besleriz
Yollara düşüyoruz, zengin hayallerimiz yanımızda
Valizim de birkaç kirli çamaşır, birde senin resmin
Düşlerimin hınzır dürtüleri başladı, uykular haram
Ne olur sevdiğim, bırak gideyim, güçlü olacak dönüşüm
Yoksulluğun, zincire vurulan yokluğunu, kırıp döneceğim

Bir bardak çaydır içilen, ya senli ya tek başına
Ve martı kanadını seyrederken, denize karşı
Yağmur yağmakta, hava soğuk, üşürken tiril, tiril
Şimdi zaman, akşam vakti, bir tek aklımda sen
Diğer tarafında, bir bardak çaydır, ikram edilip içilen
Gözlerim, karşı kıyıyı döven, dalgaları seyrederken

Hasta oldu yüreğim seni andığı zaman
Ne yazık ki bilmedim geçen yıllar ne kadar
Bahtıma sebep sensin acı çeksem ne çıkar
Dünyayı yakmış gönül ben yanmışım ne yazar

Divane oldum yollarda gittikçe bitmedi yolum

Ne kadar hüzün varsa yanımda, yola çıkma vaktindeyim
Gidişimden bir evveldeyim ve içimi sızlatan ne varsa yanımda
Nerde, yok artık, muhabbetinden ve kaleminden dem vurduğum,
Gariban kelamın sahibi, Hayal oğlu diye bir adam ve onca Şiiler
Paslanmış kapılar ardında kaldı, unutuldu, mazide uçuşan sevgiler
Ne adamlar vardı, çocukları idi Şiiler ve onlar bile bırakıp gittiler

Bu gün düşünemiyeceğin kadar yalnızım
Hüzünlü bir şarkının ardından ah etmekteyim
Sen izmir akşamlarının sefalarındayken
Bense acizlik nöbetlerinde hıçkırıklarla ağlamaktayım
Ben tutsaklığında mahkümum yüreğimde kelepçelerin
Evimin her köşesi zindan,odaları yokluğundan

Neyleyim ömrüm, beyhude tükendi geçti
Ak düştü saçlara, vakti hazandır şimdi
Ömür dediğin, bir sabah, bir akşam vakti
Bir bak ardına hayat, ne çabuk tükendi

Zaman neylesin, işi geçip gitmektir onun

Kaldırımın bir kenarında yüzü karma karışık bir çocuk
Belli ki hayli zamandır orda oturmaktaydı, üzgün ve sessiz
Koca şehir üstünden geçmekteydi, üstelik umursamaz ve ilgisiz
Bir isteği vardı sanki gözlerinde ki anlam belli belirsiz
Durdum sordum çocuğa, adın ne diye, adım dedi çaresiz
Birden yıkıldım oracıkta sanki dünya durmuştu süresiz

Bir gün gelecek rengin solacak
Ahrete yakın yolun olacak
Musalla taşına dostlar koyacak
Günahınla sevabınla toprak dolacak
Gel bu ahvali düşün be gönül