Bir gece yarısı ansızın gelen bir karabasan
Nefesini kesen hareket etmeni engelleyen
Bir rüyaya sokmuş seni, birkaç saniye kalan
Sesin çıkmaz, olmuşsun ömür boyunca dinleyen
Ağlarını bir kader gibi örmüş üstünde
Etrafı karanlığa boyayan bir şey var
Yürüyorum elimde bir fırça var
Bu dünyayı böylesine boyayan
Karanlığı getiren biri var
Ölüm bir hediye ona doğrusu
Gün geldi dostum, ölüm geldi dostum
Karanlık şehirlere, ışık saçan insanlara
Durma sende katıl ölüm saçan karanlık şehirlere
Ölüm bile çekinir Karanlık şehirlerden.
Bana sorma o kadar karanlıkmış ki kendin görmen gerekiyor. Öyle bir şehir düşün ki ölümden daha korkunç insanlar, ölüme bulanmamış cesetler..
Güneş bile oraya gitmek istemiyormuş
Bir dondurur, bir kavurur bu dünyayı
Bin acıyı, bir kefene sığdırır bu yaralı
Bir kapıyı, bin yola ayırır bu davalı
Bir yokolur, bir varolur bu sancı
Bir gün, bir yıl daha ruhumu kavurur!
Yalanla karın doyuran
Yaptıklarını hak duyuran
Yollarını açıp doğru buyuran
Onlara köpek olanın da anasını
Ar damarı çatlamış varlığın
Gökyüzü yıkılsın yeryüzü kavrulsun
Yine de kendin ol
Dünya seni konuşsun alay etsin
Yine de kendin ol
Ölümle aranı açma
Hayallerim kıyıya yaklaşamadan batar
Umutlarım daha doğmadan batar
Yaşam dediğim ölümden daha beter
Kimse konuşmasın çünkü yeter
Çok duydum söz güzel ve beter
Sessiz olun şimdi duyar peder.
Kim o? Yıkılan hayallerim mi?
Kim o? Kayıp giden gençliğim mi?
Kim o? Yüreğimi kavuran aşkım mı?
Kim o? Beni öksüz bırakan annem mi?
Açtım kapıyı ve kimse yoktu
Düşersin bir gün yere
Elinden tutmaya çalışırlar
Sakın kimseye güvenme
Daha fazla kandırılma
Gökyüzünü yarar ayartırsa seni
Sakın kimseye güvenme
Gün doğuyor yine kimse yok etraflarda
Ölüm kovuyor yine yaşam yok kalanlarda
Acı durmuyor yine izleri çok anılarda
Unutmak uymuyor bize bedenim loş sularda
Mezarlıktan çiçekler getirdim bir gece
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!