İkinci Bir Şansa İnanmam Şiiri - Hamit Atay

İkinci Bir Şansa İnanmam

İlkini harcadın ya,
İkincisi yok bende.
Kalbim tek kişilik bir inanç,
İki kere yıkılmaz aynı yerden.
Bir ihtimaldi belki,
Ama sen ihtimali bozdun.
Şimdi ne özrün yeter,
Ne de zamanın.
Sessizlik senin en büyük cümlendi,
Ve ben her hecesinde yalnız kaldım.
Ne bir bakış bıraktın arkanda,
Ne de içimi ısıtacak bir söz.
Ben o eski ben değilim artık,
Büyüdüm, kanadım, kabuğumu kırdım.
Acılarla boy ölçtüm,
Gözyaşlarımla and içtim.
Bana döneceğini sandığın yollar,
Çoktan başka yollara saptı.
Adımlarımı sessizce çektim geriye,
Ama kalbim çığlık çığlığaydı.
Kırılmak kolaydı belki,
Ama toparlanmak bir ömre bedel.
Ve o ömrü harcarken öğrendim,
İkinci bir şansa inanmam.
İnanç, öyle bir şey ki,
Kırılınca yeniden doğmaz.
Aşk, öyle bir misafir ki,
Kapıyı çarparsa bir daha uğramaz.
Şimdi sen,
Ellerin ceplerinde, gözlerin pişmanlıkla dolu,
Bir ihtimalin eşiğindesin belki…
Ama ben çoktan geçmişimden geçtim.
Bu kalp seni bir kez affetti,
Ama affetmenin adı unutmak değildi.
Şimdi adını bilmediğim bir sessizlikteyim,
Ve o sessizlikte sen yoksun.
Yolun açık olsun...
Ama unutma,
İkinci bir şansa inanmam.
Çünkü bu kez…
Ben kendime verdim ikinci şansı
Hamit Atay