İkinci Bir Hayale Gerek Yok Sânî

Bir sabah yıkılır gibi kalktım,
tenimde eski bir idam fermanı:
“Her gün biraz daha eksileceksin.”
Aynaya baktım,
bir yüzyıl ağlamış gibiydim
ve gözlerim hâlâ yaşlıydı
ilk insandan kalma bir hatadan.

Bir dua gibi eğildim dünyaya
toprağı öptüm,
çünkü beni affedecek son yer orasıydı.
Şehir suskundu,
çünkü kelimeler en çok ölenleri susturur.

Hiçbir zaman
doğru dürüst ölmeyi beceremedi insanlar.
Biri kendini bir apartman boşluğuna bıraktı
biri ömrünü bir kadının gözbebeklerine...
Biri devlete inandı.
Biri şaire.
Ben hepsini denedim.
Her defasında biraz daha öldüm
ve hâlâ buradayım.

Ben buradayım
çünkü gitmek için her şeyi tamamladım.
Hiçbir şey kalmadı,bir tek
kendim hariç.
Ve kendim bana en ağır gelen yüktü.

Bir arkadaş aradım,
bir Yar,
bir mezar.
Üçünü de bulamadım.
İçimdeki orduyu terhis ettim,
birkaç cümle kaldı geriye:
“Yaşamak yorgunluk değil,
bir tür delilik.”
Bu yüzden çektim fişi geçmişten,
bu yüzden sevdim kendimi bir felaketin ortasında.

Dışarıda hayat sürüyor olabilir
ama içimde
bir posta kutusuna sıkıştırılmış
son mektubum var:
“Kimseye gönderme,
kimse anlamaz.”

Ve anladım:
insan, ölmeyi bile
düzgün beceremeyen tek mahlûk.
Yine de
bir ihtimal kalırsa diye
kapıyı aralık bırakıyorum
belki rüzgâr gelir
belki yar gelir...