İkimiz Şiiri - Göksu Orman

Suskunluğumuz gökyüzüneydi
bundandı kuşların kanat çırpışı
Uzaklara hep daha uzağa
Kuşlar uzaklaştıkça daha çok susardık
Sen ve ben
ruhlarımızın mavi atlasında seviştikçe
umut olur düşerdik ovalara
Aşk nedir,
insan seviştikçe nasıl tanımlar tabiatı
bilirdik.
Ve tabiat irkilirdi renklerimizden
Bir su, bir bulut yükselirdik kuşlara
Nereye aittik bilinmez
Görmediklerimize aşinaydı ruhlarımız
Yürüdükçe, zaman eski bir kilim gibi
serilirdi ayaklarımıza
Adımlarımız aşk dışında eskitirdi her yontuyu
Ki aşk eskiyebilir mi
Tüketir ancak kendini bir kemirgen gibi
Nereye olsa gidilecekti ve
Neresi olsa yenilecek
Sarsardık incitmeden aştığımız dağları
Dumanlarını pusula bilerek bulurduk kuytunun yolunu
Her kuytu bir ölüm tohumuydu toprağımıza ekilmiş
Bilirdik.