İki yüreğin uyanışı

İçinde bir sancıyla uyandı o gün...
Teknesinde son kırıntılarını kazıyordu yüreğinin.
Verdiklerini hiç hesap yapmadan vermişti.
Alınıp gidilenlerin geriye verilmeyeceğini düşünmedi hiç.
Geriye almayı düşleyerekten takılmadı hiç bir düşün peşine
Olanı istedi hep;
Ne bir eksik,
Ne bir fazla.
Yaralarından sızan kanı,
Örttü yüreğinin topraklarıyla.
Bir derenin akışında yosunlaştı göz çukurları, yaşlarıyla...

Belki yüz sene geçti,belki bin sene...
Kıpırdamayı göze alamadı yorgun bedeni.
Önce bir ses duydu ufkun ucunda,
Tünelin ucu gibi bir bakış hissetti sonra.
Aynı yere bakmaktan kilitlenmiş boynu çatırda önce,
Doğruldu cehennem ağrılarıyla bedeni.

Yaklaştıkça büyüyen göçmen kuşlara ilişti paslanmış gözü.
Ahenkli kanat çırpmalarını izledi.
Olmayan bir kanadına taktı onları.
Paslanmış gözleri yerinden çıktı.
Sürünün en arkasında yürek şeklini almış,
Tek kanatlı yüreği görünce...

Can havliyle dayandı kendine, ellerini havaya kaldırdı.
Ben buradayım bak, buradayım, gel, buradayım...
Yalpalıyordu kanadı yürek pırpırının.
Başını çeviremedi üstünde daire çizdiğinde,
Omzuna kondu usulca...

Kanadı olmayan yanını yasladı boynuna,
Yoktu iki sininde bir kanadı...
Huzurun damlaları yağıyordu üstlerine,
Şimşek çakımlarının ihtişam ve aydınlığında;
Gamzelerini katık etti gülüşüne sonra.
Bebek doğumu gülümsettiler bulutların üzerinde,
Korkmadan...