İki Yabancı, Aynı Sessizlik Şiiri - Kaya Su

Hüzünlü bir akşam öncesiydi, yolumuzu kesiştiren.
Güneşin kızıl sancısından hemen önce,
aynı sokağa esiyordu sessizliklerimiz.
Başka başka düşlerin kesikleriydi ciğerlerimize dolan.
Ağızlarımızda çığlıklarca boşluk; dil ağrıları...
Ve terkedilmiş merhabalar.
Sanki daha önce kimse gelmemiş gibi,
izi kalmamıştı yaşananların.
Ve biz, iki yabancı —
ama aynı suskunluktan yapılmış iki yarım gibi duruyorduk karşılıklı.
Birimizin gözlerinde ötekinin yorgunluğu,
diğerimizin ellerinde tutunamayan bir “keşke” vardı.
Sokak lambaları titriyordu.
Belki de bizden utanıyordu geçmiş.
Bir adım atsak, kırılacaktı hatıralar; bir adım geri çekilsek...
zaten hiç var olmamış gibi dağılacaktık biz.
Belki de biz, aynı sancının farklı sessizlikleriydik.
Birimizin gülüşü, diğerinin suskunluğuna denk gelmişti.
Ve farkında olmadan,
birbirimizin eksik hikâyelerinde figüran olmuştuk.
İsimlerimizi sormadan sevişmeliydik belki de,
isimler de fazlaydı bu yorgunluklara.
Bakışlarımızda ne varsa, ağızlarımızdan hiç dökülmemişti.
Bir duvar saati gibi çırpınırken kalbimiz,
her "tik" sesinde biraz daha uzaklaştık “olur” ihtimalinden.
Zaman, en çok bekleyenleri unutuyordu zaten.
Aynı gecenin farklı köşelerinde susuyorduk,
aynı dili konuşamayan iki suskun gibi.
Kalbimizin çeperine çarpan yankılardı belki de, duyduğumuz son şey.
Ne bir adım vardı ileriye,
ne de geri dönmeye cesaret eden bir bakış.
Ay, utangaç bir suç gibi gökyüzüne sızıyordu,
biz ise kendi içimizde çöküyorduk...
Görünmez bir anlaşmanın ihlali gibiydi var olmamız.
Birbirimize yük olmamak için,
kendimizden vazgeçmişliğin eşiğine döndük.
Sırt sırtaydık; ilk ve son defa...

Hiçbir kelime, o gece kadar sessiz değildi.
Hiçbir gece, o sessizlik kadar kalabalık...