İki Uçlu Bir Bağ (anneme şiirler 3)

Anne…
Bunca yıl her şeyin cevabını aradım.
Bazen susarak,
bazen bağırarak,
ama en çok da içimde seni özleyerek yürüdüm bu hayatın içinde.
Sana söyleyemediğim her cümle,
boğazımda düğüm oldu.
Ve zamanla anladım ki,
senin sessizliğin bile benim için bir cevaptı.
Sen bazen susarak sevdin,
bazen kızarak…
ama hiçbir zaman yüz çevirmedin.

Bir anne evladını ne kadar severse
işte sen o kadar değil,
ondan da çok sevdin beni.
Kendi anneliğini unutacak kadar.
Kendi kadınlığını, gençliğini, yorgunluğunu,
hayallerini, kırgınlıklarını...

Sen sustukça ben büyüdüm.
Sen bekledikçe ben geç kaldım.
Ama sen hiçbir şey istemedin benden.
Sadece iyi olayım istedin.
İyi bir evlat, iyi bir insan, iyi bir baba…
Ve ben ne zaman zorlansam
senin dualarını hissettim sırtımda.
Tıpkı eski zamanlarda
ateşim çıktığında alnıma bastırdığın o serin eller gibi.
Şimdi de bastırıyorsun ruhumun yanışına.
Yine serin…
yine şefkatli…

Ben artık anlıyorum anne,
senin sevgini tam da olduğu haliyle kabul etmeyi.
Kızsan da,
sorsan da,
üzülsem de,
kırılsam da…
senin sevginin biçimi buydu.
Ve ben bunu artık yadırgamıyorum.
Çünkü seni değiştirmeye çalıştığım her an
kendimden uzaklaştım.

Oysa sen…
hep bendin zaten.
Benim dilimdeki bir cümle,
yüzümdeki bir kırışıklık,
çocuklarıma gösterdiğim bir sabır,
senin izlerini taşıyor.
Senin gibi sever oldum bazen.
Ve fark ettim ki
sen hep içimdeymişsin.

Artık kendimi seni anlamaya değil,
sana benzemeye çalışırken buluyorum.
Çünkü senin kalbinde
hep yerim vardı.
Ve ben de artık
senin kalbinde dinlenmek istiyorum.
Yoruldum belki hayattan,
ama sana sarılınca geçiyor.

Biliyorum bir gün
bu dünya bitince
senin bana hazırladığın o tatlı gülümseme
beni karşılayacak bir başka yerde.
Ve diyeceksin ki:
“Bak gördün mü?
Yine sana bir şey olsun istemedim…”

Ve ben orada,
sana sarılıp gözlerimi kapatacağım.
Senin kalbinin sesinde uyuyacağım.
Çünkü senin sevgin
ölüme bile direnebilecek kadar büyük anne.

Şimdi burada
dünyanın karmaşasında,
kırılmış tüm aynaların ortasında
tek parça kalan bir şey var:
senin bana bakan gözlerin.

Ve ben bu dünyada
en çok onlara bakarak büyüdüm.
Şimdi çocuklarım büyüyor.
Ama ne zaman kafamı kaldırsam gökyüzüne
senin o tanıdık sesiyle fısıldadığın tek şey geliyor kulağıma:

“Unutma oğlum...
Ben hep senin yanındayım.”