İki Simit Şiiri - Abdurrahman Günay

Harika bir yalnızlık biçildi senden bana içinde keşke yok
Bahar dalı gibi açıyorum acı çiçeklerimi yüksünmeden
Bir gün buzlar erirse sular yükselirse diye bekleyemem
Ben yokluğunu dolduran bir yalnızlıkta mutlu yürüyorum

Her kapanmış kapının açılma umudu vardır benim yok
Vurdum çıktım senden dışarı rüzgâra verdim yönümü
Rüzgâr karanlığı süpürür ayıklar çürümüş yaprağını ömrün
Ben adını anmadan da adımlarımı özgürce sayabiliyorum

Sımsıcak iki simit aldım fırından sardılar bir kâğıda ikisi de benim
Harika bir yalnızlık biçildi senden bana içinde acaba, keşke yok