İki Menengiç kahvesi Şiiri - İhsan Yılmaz

İki Menengiç Kahvesi”

Her gittiğim yerde sen varsın,
Adımlarımda iz, nefesimde yârsın.
Bugün bir masaya oturdum usulca,
Tarih susmuştu, doğa göz kırpıyordu bana.

Garson yaklaştı:
“Abi bir şey ister misin?”
Yüreğimdeki sessizliğe döndüm ilkin,
Sonra fısıldadım: “İki Menengiç kahvesi.
Biri sade, biri orta şekerli…”

Şaştı garson,
“Başka kimse var mı?” dedi,
Ben usulca gülümsedim:
“Var… Şu an tam karşımda oturuyor.
Sadece ben görebilirim onu.”

Gözleriyle yokladı boş sandalyeyi,
Ama içimde sen oturuyordun,
Bunu anlayamazdı elbet.

Sonra geldi kahveler,
Süslenmiş, özenli, sanki bir bayram
İlk defa iki fincanda içtim seni.
İçimdeki tesadüf:
Senin de Menengiç kahvesini sevmenmiş meğer.

Garson içeri yürüdü,
Arkasından kahkahalar sızdı havaya.
Delilik midir bilmem,
Ama ben o an en gerçek hâlimle,
Seninle aynı fincanda yaşadım aşkı.
Mayıs / 2025