İki Kör Şiiri - Mucize Şiirler

İKİ KÖR

Dünyada iki kör tanıdım,
Biri beni görmeyen sen,
Diğeri senden başkasını görmeyen ben.

Senin gözlerin bakardı,
Ama gönlün kördü bana.
Benim gözlerim görmezdi kimseyi,
Sen vardın yalnızca.

Ne kadar seslendim sana,
Karanlığın içinde yankılandı,
Sen duymadın…
Çünkü duymak istemeyen,
Duymaktan da daha kördür aslında.

Ben sana baktıkça
Dünya küçülüyordu gözlerimde,
Bir tek sen kalıyordun.
Gökyüzü boş, sokaklar sessiz,
Kelimeler bile adını fısıldıyordu.

Körlüğüm bir armağan mıydı,
Yoksa bir cezaya mı dönüşmüştü?
Bilemedim…
Ama bildiğim tek şey,
Senin körlüğün benimkinden daha acıydı.

Çünkü ben görmedim kimseyi,
Ama sen görüp de seçmedin beni.

Dünya da iki kör tanıdım,
Biri beni görmeyen sen,
Bir de senden başkasını görmeyen ben…
Ve işte aramızdaki uçurum,
İki körün hiç kavuşamayan bakışında gizli kaldı.

Söz : Mucize