İki Aşkın Özlemi Şiiri - Hatem Çetinkaya

Gök delinmiş, içine mavi zarflı mektuplarımı saklamışlar,
Mürekkebin canı çıktı özlemimi taşırken,
Kelimeler, bir nehir gibi aktı avuçlarımdan.

Bir hikâye başladı, içinde biz yoktuk,
İki çay bardağı, biri çatlak, biri soğuk.
Zaman, kaşığıyla karıştırdı bizi,
Ve aşk, tortu gibi dibe çöktü.

Roman gibi uzadık birbirimizden,
Bir tren rayıydık, sonsuza dek paralel.
Koştuk, yetişemedik,
Bütün istasyonlar kapanmıştı.

Yazım yanlışlarıyla doluydu kaderimiz,
Noktalar, cümlemizi erken bitirdi,
Virgüller bile bizi bir arada tutamadı.
Ellerim mürekkep içinde şimdi,
Ama aşk dediğin zaten lekeli doğmaz mıydı ?