İki aşk Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

İnsan Aşkı Bir rüzgâr gibi esti gözlerinden,
Ne yönü belliydi ne süresi.
Kalbim, bir çöl gibi susuz kaldı,
Adını her çağırışımda yankı değil,
Sessizlik döndü bana.

Bir gül gibi açtı sonra soldu,
Kokusu kaldı avuçlarımda.
Aşk, bir serapmış meğer,
Yaklaştıkça uzaklaşan,
Tutmak istedikçe kaybolan.

İlahi Aşk Senin adın, kalbimin en sessiz yerinde yankılandı.
Ne rüzgârla geldin ne sesle,
Ama varlığın, içimde bir bahar gibi yeşerdi.

Seninle susmak, kelimelerden daha gür bir dua,
Seninle yanmak, ateşten değil nurdan bir arınma. Seninle yürümek, zamanın ötesinde bir akış.

Ben sende yok oldum,
Ve yokluğumda seni buldum.
Aşkın iki yüzü varmış:
Biri geçici bir gölge, Diğeri sonsuz bir ışık.