İhtiyar Şiiri - Abdulvahap Yıldız

Sevmişti gençliğinde
Sevmişti hem de ölümüne.
Varını yoğunu vermişti yare
Oysa yar, göçüp gitmişti
Henüz ilk günlerinde.
Yalnızlığa gömülmüştü artık
Kendi ayakları üstünde durmalıydı.

Çalışıp didindi ömrü boyunca
Helalden başka bilmedi.
Alın teriydi tek tesellisi.
Mahareti saymakla bitmezdi
Yüksünmezdi hamallıktan
Kamburdu beli
Oysa, neler yapmamıştı ki.

Bağda, bahçede, tarlada
Görüp geçirdiği vardı.
Alır küreği eline
Toprağa yüreğini döker
Alın teriyle sulardı.

Bir beklentisi yoktu insanlardan
Duvar misaliydi kalpler
Yalnızlığın verdiği ıstırabı
Yüreğinde demlerdi.

Tutuşmaya yüz tutmuş
Birer kıvılcımdı insanlar
Hep zarar, hep talan.
Eksik olmazdı yollarda
İhtiyarın gözlerinde kan.
Ne kadar da ucuzdu hayat
Payesi kalmamıştı sevginin.

Yolun sonuna gelmişti
Terketmek bu hayatı kimsesiz
Ne acı bir şeydi.
Yaşamın verdiği kahırla
Göçüp gidecekti.

***

İhtiyar, şimdi
Puslu bir camın ardında
Bir başına can çekişmekteydi.