İhanet Şiiri - Adem Güçlü

O herşeyi bıraktı,pastasını üfleyince,sönecek sandık.
Mum dibi gibi kaldık,doğmadan bitiyordu bugün,
Olan bitenden azdık.

İhanetin doğuşunu izledik,
Üç mü,dört mü? Galiba iki kişiydik.
Göbek bağını kesecek tırnaklarımız yoktu,
İhanet doğdukça,sırt sırta çevrildik.

O herşeyi bıraktı; sigarasını çiğnedi, küfür etmedi,
Biz duman gibiydik,
Az biraz tüttük,bekledik.
İki çatık kaş; göz bebeği ölmüş gibi baktı bize,
Küfretti,duymadık ama,bizde gittik.

1437'ye bahar gelmedi,
Açılan güller,büyüdükçe ezildi.
Onu ağaçları kazırken gördüm,
İsmim çizikler içinde;
Elimde soldu,büyüttüğüm zeytinliğim,
Onlar üç kişiydi,benim bıçağım tekti...