İhanet Şiiri - Esma Özdemir

eğer isterse insan
yaşarken de görebilir

fakat
bu tamamen bir şans ya da
büsbütün şanssızlık da olabilir…

öyle bir zaman gelir ki
bütün maskeler düşer

inanmazsınız ama
göğün bile perdesi iner yere

davullar delinir ortasından
tokmak utanır olur halinden

sağır sultan işitmeye başlar
can gözü açılır ağmanın

balonlarla beraber bütün
sahte gülüşler de söner

şatafatlı bütün ışıklar gibi
herşey öyle yalın
öyle çıplaktır ki
mideniz kalkar
bu denli çıplaklıktan...

sanırsınız koptu kıyamet
mahşer yeri ortalık

ve bir bakarsınız ki
en yakınınızdaki
canınız, ciğeriniz, sevgiliniz...
o işte, o; en insan bildiğiniz
o; en güvendiğiniz
o olmadan asla, dediğiniz
göğsünüzün çitinde beslediğiniz
o işte, o..!

bir bakmışsınız
kaf dağının ardındaki dev gibi
açmıştır sivri uçlu pençesini ve
hatta o çirkin yüzün ortasındaki
kocaman salyalı dişlerini
uzatmıştır üzerinize ya
sadece, bir zayıf noktanızı bekliyordur
boş bulunduğunuz ilk anda
yutmaya hazırdır sizi...

o canavar ki gezinir
nefesi ensenizde...

isterseniz
yaşarken de görebilirsiniz
ama
gördüğünüzün ne kadarına sevinir
ne kadarına üzülür
ne kadarına şükredersiniz
bilemem!

belki de
canavara yenilmektense
kendi kendinize
yenilmeyi tercih edersiniz;
hayatı bitirirsiniz...

ya da sadece
en sahte ama en güzel
en tatlı gülüşüyle
yaşama bir şans daha verirsiniz…

tükürmeye değmez suratlar vardır
ummadığınız bir yerde beliriverir karşınızda
hani o, dost bilip de yanıldığınız...
düşman, ne ağır bir kelime!
telaffuzu bile zor; düşman…

düşman bir yüze bakmak gibi
tükürmek de iğrenç gelirse sana
arkana bakmadan yola devam et!

ille de bir yere tükürmek istersen
ne denize, ne de kara taşlara
toprağa tükür gülüm
toprak… her şeyi kabul eder!

dost…
dost kadar sıcak bir kelime var mı?