İçsesiz Şiiri - Poyraz Özbey

Ben kendimden önce vardım,
Henüz adı konmamış bir sessizlikte.
Ne doğdum, ne kayboldum—
Sadece oldum, eksildikçe.

Kalbim bir kırıntıdil konuşur,
Sözcükleri tamamlanmaz hiçbir cümlede.
Her “anla” dediğimde susar dünya,
Çünkü bazı anlamlar
yalnız anlaşılmamayı seçer.

Gözümün görmediği
bir iç manzaram var:
Renkleri unutmuş,
biçimleri pişman,
bir tür solgümüş rüya.

Yürüdüğüm yolların
zemini yok.
Çünkü ben hatıraların
üst katında yaşarım.
Bir altımda geçmiş,
bir üstümde hiç.

Sevmek demem artık.
Ben dokunumsuz duyguların izcisiyim.
Tenin değmediği ama
ruhun solduğu yerden sevdim ben.

Ve sonunda
bir harita çizdim içime.
Yönleri yok.
Sadece bir nokta:
“Buradayım,
ama hiç olmadım.”