Seni en son ne zaman düşündüğümü sorguladıkça zihnimde, aslında hiç aklımdan çıkarmadığımı hatırlıyorum. Solgun bir resimle kafa kafaya verip ettiğim sohbetler ve pencere önü sessizliğine mahkûm bir kahve fincanı gözlerime ilişiyor. Hiçte kırk yıl hatırı var gibi durmuyor. Bahçede açmış olan papatyalara hiç dokunmamıştım. Çünkü yapraklarıyla güzeldiler. Seviyor sevmiyor döngüsünü onlarda aramak yerine, gerçeğiyle yaşamak daha çok acıtıyor ve bir şiire gebe kalıyorsun. Şiir dünyaya geliyor ve sen yaşıyorsun. Kimsesizliğimizle ayrı dünyalarda nefes alıp veriyor olsak bile…
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta