İçselleşme Şiiri - Aziz Can Ünal

Kahvem biraz daha acı artık.
Sigarayı biraz daha fazlalaştırdım bu ara.
Uyurken penceremi açık bırakıyorum biraz daha üşümek istiyorum senden sonra. Bir kaç şarkı tekrar ediyor ardı ardına.
Kalmak istemiyorum yatağın başında artık. Uzunca süre sonra yatağın sıcak tarafı sen değil.
Bilmiyorum bazı şeyleri artık yada unuttum bunu da bilmiyorum.
Mektuplar yazıyorum göndermeyeceğim.
İlk mektup gibi bazıları. Onlarca hikaye var içerisinde yeniden güneşin doğusunu anlatan.
Bir kaçı da aynı kırdığım pencere gibi.
Elimi keseceğini biliyordum.
Canımın acısına razı gelerek var gücümle yansıyan ruhuma vurdum.
Bir sen olsan.
Onca afete rağmen.
Ağlak sokaklar var şehrimde.
Dizleri parça parça olmuş çakıllı yollar da çabası.
Solumak istemiyorum bu havayı.
Vazgeçmekten vazgeçiyorum direnemediğim bu his zırhında
O kadar kalın ki hiç bir ok hiç mızrak bir çizik dahi atamıyor.
Bu savaşı ben kazanamadım.
Kaybetim mi bilmiyorum.
Kazanmak veya kaybetmek bu savaşın hiç bir zaman imzalanan antlaşması olmadı.
Var olduğumuz hayatın için de yine uzak bir mahallede var oluyoruz.
Bazı sokaklar artık denize çıkmıyor.
Pencerenin kenarında bir çiçek sakla.
Ve gülümse.