İçinden Çıkılıp Gidilemiyor Bu Yaranın

Gecenin şemsiyesi gündüzü açarken
Daha sıkı tutuyor ellerimden şimdi,
Bir avluya bırakıp gidemediğim çocukluğum.
Benliğimin kabukları çatlarken bu ayazda
Ayaklarımın altından kaygan bir zemin gibi geçiyor yıllar.
Oturup dağlara doğru
Mavi bir balon fiyatına çay söylüyorum
Çocukluğumun içinden çocukluklar gidiyor.
keşkeler beslerken kaygılarımı
Zamana silik bir not düşürüyor,taşları eksik kaldırımlar
"İçinden çıkılıp gidilemiyor bu yar'anın"
Tüm sığınaklarımın işgal edildiği bir kalabalık dünyada
Yalnızlığı yakalamaya çalışırken ellerim
Yüreğin diyor çocukluğum
"Yüreğin ah'lar mevsimi
Yüreğin yalnızlığın başşehri."