İçinde Yaz Kalmış Bir Kış Paltosu

Bir kış paltosu vardı annemin
Kalın, ağır, suskun
Askıya asınca bir mevsim çökerdi duvara
Ve iç ceplerinden
Kuru bir yaprak düşerdi her yıl
Ne zaman giyilse,
Sanki dışarısı değil
İçerisi daha çok soğurdu.

O paltoda yaz kokusu kalmıştı
Belki bir yürüyüş,
Belki çocukların sesleriyle dolmuş bir sokak
Ama her kış
Yazın hatırasını biraz daha gölgelerdi omuzlarında.

Ben o paltoyu bir gün giydim
Bedenime oturmadı
Ama içime usulca sindi
Sanki annemin sarılmadığı bir günün telafisiydi.

Cebinden çıkan mendilde
Kuru bir lavanta tanesi
Ve katlanmış bir reçete
"Üç kere gün doğarken içilecek"
Oysa sabahlar, o evde artık geç doğardı.

Palto, kimseye ait değil şimdi
Ama hep orada
Her gidene biraz daha büyür gibi
Her kalana biraz daha dar.

Ve ben
Ne onu tam giyebildim
Ne de çıkarabildim içimdeki soğuğu
Çünkü bazı paltolar
Yalnızlığı örtmek için dikilir
Ama içine en çok hatıra sızar.