İçince Kaybolur İnsanlar Şiiri - Şair Ot ...

Yazıyordum
Yazıyorum
Yazdıkça soğutuyorum kendimi
soyutluyorum insanlardan
onlar nefret ediyorlardı
ama ben onları takmıyorduk
ben hep severek başlıyordum olaylara
onlarsa hep bi şüpheyle
onların düşünceleri bana ters
benim düşüncelerim onlara
aklımda koskocaman bir meydan savaşı
ve kan
ve nefret
gürültü yığını gibi birşey
ve tek düşüncem
yaşamanın zor olmasına rağmen
yaşayabilmek
gelecek umut vermiyordu
kafamı kaldırıp baktığımda gördüğüm
ve görmüş olduğum tek şey karanlık
hiç ışık yok
aydınlık bir gelecek hayali bile yok
ve benzemiyordu diğerleri bana
düşünceleri,sevdikleri
hatta tanrıları bile başkaydı
benim tanrımda beni anlamdıran
başka bir tanrı
kimsenin inanmadığı ve bilmediği
aslında herkesin insan sandığı
bir tanrıydı benimkisi
tek dostum bile kalmamıştı
ama buda pek umrumda değildi
dost dediğinde artık bi peçete
tek kullanımlık
kullanırsın işin biter ve atarsın
aynı kadınlar gibi
aynı masum bir kalp gibi
aynı aşk gibi birşey yani
tanrımın bana öğrettiği tek şey belki de
bir daha dünyaya gelirsem eğer
bir kedi olarak geleceğim
ve ömrüm boyunca yan gelip yatıp
kıçımı yalamaktan başka birşey yapmayacağımdı
ve tabiki de
tüm yıl mart ayını bekleyeceğimdi
kediler çok şanslıydı çünkü
dokuz canlılardı
ve dört ayaklarının üstüne düşerlerdi hep
sorumlulukları yoktu üstelik
yani kaçacakları birşeyler
oysa biz insanlar
şu koca ömürde bir kere şanslıydık
bir kere kazanmıştık bu hayatta
birinci sperm olmuştuk
tek şansımız ve galibiyetimizdi bu
diğerleri olağan şeylerdi
loto yu tutturup zengin olmak gibi
ben hiç loto oynamadım bu hayatta
çünkü kazanamıcağımı biliyordum
ve baştan kaybedenlerdendim belkide bu yüzden
korktuğumdan değil
sadece paramı harcayacak daha güzel
daha anlamlı şeyler olduğundan
mesela içmek
bazen şişelerce bira
bazen çiftli çiftli sigara
ama içmek
nefes almak kadar önemli
ve yemek yemek kadar doğal bir ihtiyaç
bunu anladığın zaman işte
aldırmazsın dünya işlerini fazla
tanrınında dediği gibi herşey
içince kaybolur insanlar...