İçime düşen ateş o gecenin hikayesiydi

Geceydi…
Dışarısı sessiz, yıldızlar utangaçtı.
Ama içimde bir yer, sessizliği parçalayan bir şeyle doluydu:
Kimse görmedi…
Çünkü bu ateşin ne dumanı vardı ne de gölgesi.
Sadece yakıyordu.
Sessizce…
İçten içe…
Ve gülümsedim,
Çünkü güçlü görünmem gerekiyordu.
Ama kalbim kıvrılıyordu her gece, yanan bir mektup gibi…
Üstüne yazılmış ama hiç gönderilmemiş bir “seni seviyorum” gibi…

Bazen biri gelir, içindeki yangını fark eder sanırsın…
Ama o sadece ateşin sıcaklığına yaklaşmıştır.
Yangınına değil.!!
Ve o gün…
Aynada gözlerime bakarken anladım;
Ben sevilmekten vazgeçmemiştim,
Sadece artık sevilmenin beni söndürmeyeceğini öğrenmiştim.
Çünkü içine düşen ateşi ancak aşkla yanan biri anlayabilir.
Ve aşk…
Birini değil, önce kendini yakmaya cesaret edenin hikayesidir.