İçimdeki Safilik Şiiri - Mihman

Ağzımdan nağmeler dökülmüyor...
Kalemimin mürekkebine dokunulmamış...
Yazamıyorum...
Konuşamıyorum...

Git gide içimdeki karadeliğe yaklaşıyorum.
Nefes aldığım her saniyede bir adım daha,
Bir adım daha,bir adım daha,
Yaklaşıyor,yaklaşıyorum...

Karadelik beni umursamazca içine alıyor.
Hiç mi hiç durmadan koşuyorum...
Azıcık dursam yutulacağım,
Ama durmuyorum,yoruluyorum,dizlerim üstüne çöküyorum...
Ama hala koşuyorum.

Terledim,nefes alamıyorum.
Ama yinede koşuyorum.
Ve bunları hiç kimseye duyuramıyorum.
Bağırıyorum; ama sesim karanlık rengini alıyor,
Ve beni içine alıp yutuyor.
Senin o karanlıktaki ışık olduğunu unuttuğum her saniye ölüyorum,
Ve hatırladığımda diriliyor ve dizlerimin üstüne çöküp,
Ellerim semada,
Gözlerim sende,
Yarabbi,yarabbi...

Tek kelime yetmiyor seni anlatmaya.
Dilim varmıyor,
Ve susuyorum,en güzel seni gözlerim anlartıyor.
Gözlerim doluyor sana bakarken,
Gözlerimden yaşlar dökülüyor.
Damlanın düştüğü yerde
Güzellikler açıyor,yeşeriyor.
Yani sen,evet evet sen
Sen yeşeriyor ve açıyorsun.
Ve bütün bu karmaşda,
Karanlıktan fışkırıyorsun.
Karanlığı kaplayıp yok ediyosun.
Ben ve Mihman olan sen kalıyoruz geriye...
Bir de ağzımdan dökülen birkaç nağme,
Yarabbi,yarabbi...