İçimdeki Kavga Şiiri - Esra Nizam

“İçimdeki Kavga”

...

İçimde küçük bir kız çocuğu vardı.
Saçlarına dolanan rüzgarı bile
Bir mucize sanacak kadar saf.
Gözlerinin en derininde
hareler taşıyacak kadar
umut doluydu.
Şimdi bana kızgın sana küs.
Gözlerinin derinliklerinde
yıldızlar parlamıyor artık.
Bıraktığın o karanlıkta kayboldu.

Elimi uzatıyorum tutmuyor.
Sesini duyuyorum
“kimse yok mu “demiyor
“neredesin” diyor.

Korkuyor seni bekliyor
Ağlıyor seni bekliyor
Üşüyor seni bekliyor .
Çünkü başka şansı yok.
Çünkü beklemekten başka bildiği
hiçbir şey yok.

Adını bilmediği sokakların
soğuklarında titriyor.
Anlam veremediği
yalnızlıkları omuzluyor.
Bilsen nasıl üşüyor sensiz.
Nasıl yoruluyor,
nasıl yıkılıyor.
Küçücük kalbinde,
koca bir dağ oluyor özlemin.

Ve ben,
her gece onun
elleriyle sarıldığı boşluğu,
gözlerinden dökülen
sessiz duaları izliyorum.

Onun büyümeyen yanını.
Hep çocuk kalan acılarını.
İçinde susarak büyüttüğü
dağları izliyorum.
Hiçbir şey yapamıyorum.

Bazen bir duvarın dibine siniyor.
Yüzünü dizlerine gömüyor.
Cevapsız “nerdesin”leri
gözlerinden süzülüyor.
Camları kırılmış evlerin sessizliğinde.
Terk edilmiş parklarda
unutulmuş salıncakların,
hüzünlü gıcırtısında.
Bütün yarım kalan
masalların sonunda
sadece seni arıyor.

Bilmeni isterdim.
O küçücük kalbine
bu kadar büyük bir bekleyiş
nasıl sığdı.
Anlamanı isterdim.

Ben anlatamadım ona.
Ben senden vazgeçtim.
Senden nefret ettim.
Kan kustum ama
attım seni içimden.
O yapmadı.
Yapamadı.
Hiç vazgeçmedi senden.
Sevgisi öfkenin çok ötesinde.

Bilmiyorum
kaç gün,
kaç ay ,
kaç yıl dil döktüm ona.
Bütün anılarını
silmeye çalıştım hafızasından.

Ama sen!
Onca bekleyişiye
çeyrek bir adım dahi
atmayan sen!
Tutup rüyama geliyorsun.
İçimdeki eksikliği hatırlatıyorsun.
Bir bakışınla,
bir yarım gülüşünle
Bütün çabalarımı
yerle bir ediyorsun.

Yapma!
Beni can evimden vurma!
Gelme rüyalarıma.
Bari o küçük kızı kandırma.
Ben biliyorum.
Beklemek;
zamanın damarlarında
usul usul tüketir insanı.
O bilmiyor.
Onun umudu sonsuz.

Ben kırıp döküyorum anılarını.
O içimin bütün dağınıklığını
geri topluyor.
Sana inanıyor.

Hâla
her duyduğu ayak sesine
heyecanlanıyor.

Bazı gidişlerin
geri dönüşsüz olduğunu
anlamıyor.
Her nefeste
ikimizinde
un ufak olduğunu görmüyor.

Sürekli
karşı karşıya kalıyoruz onunla.
“Sen vazgeçtin !“
diye kızıyor bana.
-Kapıları sen kapattın!
-Yok muydu bir yolu ? “ diyerek
büzüyor dudaklarını.
Gözlerinin içinden taşan
sessiz sitem,
boğazıma bir düğüm gibi oturuyor.

Seninde beni sevdiğini,
sadece yolunu kaybettiğini
savunuyor.
Ben susuyorum.
Çünkü ne söylesem eksik kalacak.
Çünkü onun inandığı kadar
masum değilsin sen.
Ve artık anlaması gerekiyor.

Yine rüyama gelip
uykumu zehirlediğin bir gece.
Bir çocuğun hayallerini
yıkmak pahasına
bütün gerçekleri
tek tek anlattım ona.

“-Pes et artık!
Ben yıllar önce
o adamın ellerinde
kalbimi parça parça yitirdim.
Onun sevgisizliği
benim ömrüme kıyamet getirdi.
Senin o saf inancına
sabrına tutundum.
Gidemedim yanından.
O ise hiç kalmayı seçmedi.
Seni daha fazla kandıramam.
Vazgeç!
Yıldızlar ekme artık yollarına.”

Kırılmakla kabullenmek arasında
sıkışmış bir teslimiyetle dinledi.
Bir şeyler kırıldı gözlerinde.
Anlatamayacağı kadar
yandı canı görüyordum.
Yıllardır inandığı düşün
paslı salıncağından düştü.
Umudunun dizleri yırtıldı.
Düştüğü için değil.
Onca zaman
sana inandığı için.

İlk kez aynı gerçeği paylaştık.
İlk kez sana değil
bana döndü yüzünü.
Aramızdaki
Adı “sen” olan
ömürlük kavga bitti.

Ah benim büyümeyen yanım.
Umudumun uslanmayan deli kızı.
Yaralarımız
bir ömür kapanmayacak belki.
Ama ben
seni aynı yerden
kanatmayacağım bir daha.

Artık ne sana
ne kendime yalan söylemeyeceğim.
Seni kimsenin noksan merhametine,
sevgisizliğine bırakmayacağım.
En çok ben seveceğim.
Bir daha hiçbir gidişin ardında
boynu bükük kalmayacaksın.

Sana söz
Sen hiç korkma diye
ışıklar hep açık uyuyacağım.

...

ESRA NİZAM