İçimdeki Göç Şiiri - Murat Boztepe

İçimdeki Göç

Bir valiz yok yanımda, 
Ama her gün biraz daha terk ediyorum kendimi. 
Bir göz kırpışıyla başlıyor ayrılık, 
Bir gülüşün yankısıyla kuruyor içimdeki nehir. 
Sevda da bazen yorgun düşer, seninle tanıdım bunu.

Sürgün yedi düşlerim, 
İçimde bir şehir vardı, sen orada büyüdün. 
Sokağında sabır, çatısında umut… 
Ama sen giderken karanlıkları bırakıp gittin, 
Bir gülüşe aldandım, ömrümü harcadım.

Kuşlar bile kanadını kırarak uçar artık içimde, 
Her sabah başka bir "keşke" ile uyanırım
Gölgene bile kıyamayan ben, 
Şimdi ismini bile söylemeye utanıyorum. 
Kalbim yolda kaldı, sen ulaşmadan.

Gözlerimin kıyısında deprem var, 
Sesini unuttum belki, ama yokluğunu ezberledim. 
Aşk bir harita değilmiş meğer, 
Ne çizdik, ne vardık... 
Biz sadece kaybolmayı becerdik.

Ve şimdi, 
Adını bilmediğim bir hüzünde yaşıyorum. 
İçimde hâlâ göç eden bir kervan var, 
Her mola yerinde seni arıyor... 
Ama sen yoksun, 
Ve ben kendimden bile gidiyorum. 

               Murat Boztepe