İçimdeki Çocuk Şiiri - Karanlık Şair

İÇİMDEKİ ÇOCUK

Sevgili Hayat,
Bu mektubu sana yıllar sonra yazıyorum…
Çünkü içimde hâlâ susturamadığım küçük bir çocuk var.
Gözleri hâlâ yağmur sonrası gökyüzüne bakıyor,
Bir gökkuşağı görürüm diye umuyor.

O çocuk, bir zamanlar sokak lambalarının altında hayaller kurardı.
Elinde tahta bir oyuncak,
Yüreğinde kocaman bir umut taşırdı.
Kimse bilmezdi,
O küçücük kalbin içinde koca bir dünya saklıydı.

Sonra yıllar geçti…
O oyuncaklar kırıldı,
Yollar uzadı, hayaller yarım kaldı.
Ama içimdeki çocuk,
Hâlâ o kırık oyuncakları tamir etmeye çalışıyor.

Belki de bu yüzden pes etmedim hayata…
Çünkü o çocuk hâlâ,
En yıkık günümde bile gökyüzüne bakıp “Belki” diyor.
Belki güneş doğar,
Belki biri gelir ve o yaralı kalbi okşar…

Sevgili Hayat,
Büyüdükçe anladım ki,
İnsanın en masum yanı hep içindeki çocuktur.
Benim içimdeki çocuk hâlâ sana küs değil,
Sadece biraz yorgun…

Eğer bir gün beni duymak istersen,
Yılların ardından o çocuğun kalbine dokun.
Orada hâlâ kirlenmemiş bir umut saklıdır,
Bir gün yeniden çiçek açacak bir bahar gibi…