İçimdeki Çocuk Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Bir çocuk ağlar içimde,
kırık bir salıncağın gıcırtısıyla.
Avuçları yara, dizleri toprak,
gözlerinde eski bir bayram sabahı.
Sesi, viran bir evin boş odalarında
yankı olur, çarpar duvarlarıma.

Kimse duymaz,
gülüşler giyinirim üstüme,
kelimelerden örülmüş sağlam bir zırh.
Gündüzün telaşında kaybolur hıçkırık,
ama gece, yastığıma sızar usulca,
ıslak bir iz bırakır tanımadığım.

Yalnızlık bazen duymamaktır kendini bile.
O ses öyle alışıldık, öyle derindir ki,
artık kalbimin atışı sanırım.
Sanki ben değilim o avutan, o dinleyen,
sadece o sesin içinde yorgun bir mahpusum.

Bir gün eğilip o çocuğun yüzüne,
"Geçti," diyebilsem, saçını okşasam.
Ama ellerim uzanmaz, sesim ulaşmaz.
O ağlar içimde, ben dışımda susarım.
İkimiz de aynı sessizlikte kayboluruz.