İçimdeki Çocuk Şiiri - İsmet Ülker

Yıllar sonra beni hatırlamana sevindim!..
Suçlama sakın kendini…
Belki sana ben unutturmuşumdur kendimi…

Acelen neydi ki böyle;
Koşar adım yürüdün hayatın tozlu yollarını…
Beyhude harcadık ömrümüzün en güzel yıllarını…

Sevdiğin renkleri,
Sevdiğin çiçekleri,
Sevdiğin yemekleri
Bilirim bir bir…

Seninle aynı kızı sevdik,
Aynı şarkıları dinledik,
Ağlayan gözlerde yaş idik;
Gülen dudaklarda sevgiydik!..

Hep bir hikâyen olsun isterdin…
Yaşadıklarını yazmayı severdin…
Haksızlığa gelemezdin, isyan ederdin…
Şimdi fırtınalar kopuyor içinde, bilirim…

Tutma kendini, dök içini…
Bak aynaya, ne görüyorsun?
Yedin bitirdin kendi kendini!..
Yaşadıklarını kabullenemiyorsun!

Ayna dediğin nedir ki?
Bir cam parçası…
İnsandır insanın asıl aynası…
Şimdi bak bana, bende gör kendini…
Dön, içindeki çocuğa.
Çok özledi seni…

Var mısın benimle hayatının romanını yazmaya?..
Tutamadık zamanı,
Hakkımız yok kimseye kızmaya!..
Hadi, anlat her şeyi tüm acılara inat…
Bizi bilsin herkes,
Var oldukça bu kâinat!..

Gençliğini çalan yılları,
Saçlarını ağartan zamanı,
Eylül’ü dudağından öpen hazanı,
Yaprakları savuran rüzgârı anlat!..

Umudu,
Aşkı,
Hayatı
Anlat!..

"Umut" dediğin…
İstiridye kabuğunda saklı bir inci tanesi…
"Aşk" ise;
Kalpte duran, vadesiz hesap bakiyesi…
"Hayata" gelince…
Yüzümdeki çizgilerin derin ifadesi…
Asıl bundan sonra başlıyor
Meçhul yol hikâyesi…

Varsın gönlünce aksın zaman…
Eğer ki mutlu olacaksa akrep ile yelkovan…
Sensiz çekilmez bu yolculuk…
Ver elini bana,
İçimdeki büyümeyen
ÇOCUK!...