İçimde Kırıldım Kimse Duymadan

Ben kendimi yola benzettim,
yorulunca dağlara yaslandım.
Gökyüzünü sırtımda taşıdım yıllarca—
ama kimse fark etmedi yürüyüşümün ağırlığını.

Anlattım aslında…
Bir kalabalığın ortasında bile
içimi döktüm,
en sessiz sandığınız anda.
Ama dilimde değil,
gözümdeydi cümleler.

Ben, düşü kurutulmuş şehirlerde
bir çocuğun penceresiydim.
Açılmadım — açamadılar.
Beni tanımadan isim koydular.

Ve aşk...
O, başka bir alfabenin harfiydi.
Okumadılar.
Yanlış anladılar.
İnce bir melodi sandılar sustuğum şeyleri.

Zamanla kırıldım —
ama hep dikkatlice:
kimsenin canı acımasın diye.
Kendi kıyımımı bile içimden yaptım.

Varsın kimse bilmesin…
Ben kimim?
Bir anıyım belki,
adını siz koyduğunuz bir yalnızlık.

Ama şunu unutmayın:
En sessiz susuşlarda bile
biri vardır — içini içinden çeken.
O bendim.
Geriye sadece gürültünüz kaldı.
Ve o bile bana ait değildi.