İçimde Kırılan Cümlelerin Gürültüsü Var

Sustum sanıyorlar,
ama içim konuşmaktan yorgun.
Bir “keşke”
bin yankıyla çarpıyor duvarlarıma.
Her suskunluk,
yarım bırakılmış bir cümlenin
mezar taşı gibi.

İçimde kırılan cümlelerin gürültüsü var,
“Gitme” diyemediğim anların
sonrası gibi…
Bir “kal” eksik kaldı dudaklarımda,
bir “özür” hiç doğmadan öldü.

Ben sustukça,
daha çok bağırıyor içimden geçenler.
Söylenmemiş her şey
birer çığlığa dönüştü zamanla.
Ve ben her gece
o çığlıklarla uyuyorum sessizce.

Konuşsam,
kim anlayacak?
Anlaşılmayacaksa,
neden içim hâlâ anlatmak istiyor?