İçimde Kalan Gökyüzü Şiiri - Doğan Çeçen

Gökyüzüyle başlar bazı cümleler,
orada ne bir nokta vardır
ne de son.
Yalnızlığı göğe yazanların
hiçbir rüyası eksik kalmazmış,
bunu geç öğrendim.
Şimdi başım yukarıda,
ama içim hâlâ yeryüzüne ait…
Bir maviye bu kadar bakılır mı?
Bakılır.
Çünkü bazen sadece gökyüzü dinler
ve kimse anlamaz seni sen susarken.

Kahvem elimde,
soğumuş bir yalnızlığın izinde.
Her yudum,
kırılmış bir anının kenarına dokunur.
Kimi zaman acı,
kimi zaman eksik şekerli bir hatıradır bu.
O fincanda kaybolmuş bakışlarım,
sana değil,
kendime dönmek ister aslında.

Kendimi sevmek…
Nasıl anlatılır ki bu?
Kendine kırgınken
bir gülümseme armağan etmek zor iştir.
Ama öğrendim sonunda:
kendini affetmeden
kimseyi sevemez insan.
Ve sevilmeyi hak ettiğine
önce kendi inanmalı.

Aşk olsun
dedim,
gidenlere değil,
kalıp da hiç var olmamış gibi duranlara…
Aşk olsun
çünkü her vedada biraz daha çoğaldım.
Eksildikçe derinleştim.
Bir kelimenin içindeki sessizliği
en çok ben dinledim belki de.

Kuş sesi duydum bir sabah.
Neşeyle değil,
hasretle öttü.
Baktım, pencere açıktı,
gökyüzü yine oradaydı.
Bir tüy gibi süzüldü içime
o naif çağrı.
Belki de
kırılganlıkla başlar
yeniden yaşamak…

Ve sonra,
Deniz.
Her şeyin sonu gibi görünen
o büyük sessizlik.
İçine her bakışımda
bir başka kendimi buluyorum.
Dalgalar
çekip götürdü kimliğimi bir gün,
ama bana
özgür olmayı öğretti.