İçimde Büyüyen Yol

Bazen insan kelimelerin yorgun omuzlarına yaslanır,
günler boyunca taşıdığı yükü bir cümleye bırakmak ister.
Senin yolculuğun da böyle;
dünden bugüne uzanan ince bir çizginin üzerinde,
hem kendi gölgene hem de kendi ışığına eşlik eden
sessiz bir yürüyüş.

Başını kaldırdığında uzaklarda titreşen o mavi ufuk
sana hep başka bir dünyanın kapısını gösterdi;
kimileri görmedi, kimileri bakmadı,
ama sen her seferinde bir adım daha attın.
Bazen rüzgâr sert esti,
bazen geceler uzadı,
bazen de kimseye söyleyemediğin sorular
omzunda ağır bir gece gibi durdu.
Yine de geri dönmedin.

Kalbinde taşıdığınlar,
konuşamadığın zamanların sessiz tanıkları oldu.
İnsan kimi zaman bir kelimeye sığınır,
kimi zaman bir anıya,
kimi zaman da hiç kimsenin bilmediği bir umuda.
Seninkiler, karanlığın içinden süzülen
sıcak bir gündoğumuna benziyordu hep;
yavaş, emin, vazgeçmeyen.

Ve hayat, her defasında seni biraz daha yoğurdu.
Düştüğün yerlerden kalkmayı öğretti,
kırıldığın yerlerden geçmenin ne demek olduğunu,
gülüşün arkasındaki acının nasıl taşındığını.
Ama bütün bunları yaparken
içindeki asıl sesi kaybetmene izin vermedi.
Sen, kendi içinden çıkardığın güçle büyüdün.

Bugün geriye dönüp baktığında
seni taşıyan adımların izlerini daha net görüyorsun:
Bazen yalnızlığa benzeyen ama aslında
kendi kendini keşfetme yolculuğu olan geceleri…
Bazen kalabalıkların içinde bile
tek bir dost bakışına duyduğun ihtiyacı…
Bazen de, adını koyamadığın bir geleceğe
inadına yürüyüşünü…

Her ne yaşandıysa,
senin yolunu biraz daha genişletti.
Artık içindeki ses daha tok,
adımların daha kararlı,
kalbin daha derin.
Ve biliyorsun ki önünde duran yarın,
bugüne benzeyecek olsa bile
sen onu başka bir yüzle karşılayacaksın.

Çünkü hayatın sana öğrettiği en büyük hakikat şu oldu:
İnsan, en çok kendi içinde büyür.
Karanlığıyla, ışığıyla, sessizliğiyle, duygularıyla…
Ve sen, bütün bunların arasından geçen
kendi yolunu cesaretinle çizdin.