İçim alışamadı Şiiri - Mahmut Çatak

O kadar alıştım ki sensizliğe
Bir günün farkı yok diğerinden
Dünde kalan bugün gibi
Yarın bugünden farksız olacak
Güneş doğacak aynı yönde
Gece bir gün sonra yine dünde
Mevsimler kendi içinde sırada
Bizi yaşlandıran döngüde
Kuşlar aynı dilde
Ağaçlar aynı gölgede
Bir değişiklik var oda bende
Sen gittiğinden beri
Ağlamayı adet edindi gözlerim
Durmadan akıyor göz yaşlarım
Bir onlar alışamadı sensizliğe

O kadar alıştım ki sensizliğe
Susamak gelmiyor aklıma
Acıkmıyorum
Günlerce bir şey yemesem de
Ayaklarım tutmuyor
Bazen kalkamıyorum yerimden
Oturarak rahatım desem de
Bedenimden kopacakmış gibi
Kollarım salkım saçak
Titremeyi adet edindi ellerim
Dövüyor dokunduğu yerleri
Lanet ederek sensizliğe
Yokluğuna ben alıştım desem de
Gel artık diye isyan eden
Bir ben var benden içerde