İçeride Kalan Son Nefes Şiiri - Doğan Çeçen

(Madımak’a Adanmış Davalar – VI. Şiir)

Pencereye koştum.
Cam yoktu.
Dışarıdan taşlar geldi,
Sloganlar geldi,
Ama yardım gelmedi!

Kapıya koştum,
Kapı yoktu artık.
Alev almıştı her taraf,
Dualar yanıyordu duvarlarda,
Saz telleri kıvılcıma dönmüştü.

Bir adım daha atsam
Yanacaktım…
Ama kalırsam
Zaten yanıyordum!

İçerideydim,
Kalbim alnıma vuruyordu,
Sadece nefes almak istedim,
Ama dışarısı duman,
İçerisi kıyamet!

İşte orada kaldı o son nefes…
Kaçmadı,
Kurtulmadı,
Çığlık bile atmadı belki…
Ama şimdi senin boğazında düğüm oldu!
Her sustuğunda
İçeride kalan o nefes boğuyor seni,
Fark et artık!

Oturduğun koltukta
Yanında boş duran sandalye,
Belki de o nefestir!
Vicdanına yerleşmiş,
Konuş diye bekleyen son hayat kırıntısıdır!

İçeride kaldım,
Ama sana kaldım.
Nefesim yoksa,
Sesin ol!
Ben yanarken susanlardan olma!

Çünkü bir gün,
Senin de nefesin sıkışırsa
Ve pencereye koşarsan…
Dışarıdan sadece suskunluk gelirse,
İşte o an anlayacaksın beni.