İçerde Yaşam Şiiri - Zeynep Köylü

-penceresinden içerde kuruyan
çamaşırlarını gördüğüm bir kadına-

anne, içerde kurur mu çamaşırlar?
rüzgar esmiyor
her gün bıçaklıyor gökyüzünü karnından
kuşları eskisi gibi özlemiyorum
sanki birşeyler var
ben bittikçe çoğalan

öyle alıştım ki duvarlara
hiç tahmin etmezdim onları da
senin kadar seveceğimi
öyle alışıyor ki insan, karanlıkta dikiyorum
karanlıkla dikiyorum gecenin
sökülen yerlerini

anne ''yaşam'' diye bir sözcük duydum
geçen gün. anlamı nedir?
bir karanfil yaprağına sığınıyorum
her saniye bıçaklıyor gökyüzünü karnından
unuttum:
ağzımdaki ses midir?

küçük odalara sığsa bile gökyüzü
anne, içerde uçar mı uçurtmalar?