İcap ve Kabul Şiiri - Ahmet Bektaş

İcap ve Kabul

Dünya’da yönler belli bir noktaya görecelidir. Güneş’e göre tayin edilir değil mi? Güneş’e doğarken durunca önümüz Doğu, arkamız Batı, sağımız Güney, solumuz Kuzey. Dünya’dan Aya çıkılır, Ay yüzeyine yaklaşınca inilir. Bakınız yukarı aşağı da göreceli.

Evren’de iyi ve kötü de görecelidir. Tercih ettiklerim iyidir, istemediklerim kötüdür. Bu kişiden kişiye değişir. Tercih özgürlüğünün başkasının tercihini sınırlamaması esas elbet oraya girmeyeceğim. Başkasına zararı olmayan her şeyde insan özgür ve tercihinden kendi sorumludur. İcap ve kabul şartları işler. Hani pazarda satıcı malına bir fiyat yazar, bu fiyat bazı malın değerinin üzerinde de olabilir, altında da… Müşteri kabul eder alırsa kendi tercihinin sonucunu yaşar.

Hani var ya Ahzab Sûresi, 72 ayette;
“Biz, emaneti göklere, yere ve dağlara arz ettik. Onlar onu yüklenmeye yanaşmadılar, ondan korktular da onu insan yüklendi. O cidden çok zalim, çok cahil bulunuyor.”
Burada da icap ve kabul var. Teklif var kabul var sonuç var. Yani evrende şu iyi şu kötü şeklinde bir ayrım görecelidir. İnsanda cahil cesareti var demek ki. Emaneti kabul etmiş. Bu emanet nedir? Elbet “ene” yani “ben” şuur. Demek insan halifelik emanetini kabul etmiş. Ve bunu yapabilecek kabiliyette olduğunu da emanetin verilmesinden anlıyoruz.
“Allah hiçbir nefse vüs’atini aşan (güç yetiremeyeceği) bir vazifeyi teklif etmez.”
(Bakara Sûresi, 286)
Cahil ve zalim olmasına işaret ise bu vazifeyi yapabilecek potansiyele sahip olmasına rağmen potansiyelini çar çur edip vazifede, aynalıkta, halifelikte kusur etmesi. Sonuç olarak da Cehennemle karşılık görmesine işaret.

O halde insanın asıl vazifesi halifeliktir. Evrende olan her şey onun ile alakalı ve hizmetinde olması da bu vazifesinin gereğidir. Meleklerin Adem’e secde etmesi de bunun sembolüdür.

İyi / Kötü göreceli demiştik, hayır ve şer de Allah’tan biliyoruz. O halde evrende olan her şey hayırdır , esmanın yansımasıdır diyebiliriz. Kendimize uymayanı almayacağız sır burada. Bize uymayan başkasına uyar. Oraya da karışmayacağız.

Nasrettin Hoca çarşıya giderken yolda eşek önüne gelen dışkıyı koklamak için duraklamış. Beklemeler ve dehlemelerden yorulan Hoca. Eşeğin kokladığı dışkıları toplamış ve yem torbasına doldurmuş. Gecikmeli olarak çarşıya varmışlar. Hoca çıkınından kendi yemeğini çıkarmış yerken eşeğin de yem torbasını başına geçirmiş. Eşek dışkılarla dolu torbadan hoşlanmamış başını sallarmış sağa sola kurtulmak için torbadan. Hoca da söylenirmiş. Hiç başını sağa sola sallama sen kokladın ben topladım. Şimdi afiyetle ye kokladıklarını…

Evrensel sistem böyle işler. Hayal edersiniz, koklarsınız, evren de torbanıza doldurur. Afiyet olsun. Çiçek koklayan çiçek bulur torbasında. Ne koklarsanız ona ulaşırsınız.

Güzellikler daim olsun, aşk var olsun. Hayallerimiz gerçek olsun.

Ahmet Bektaş