İç Bulantısı I Şiiri - Mertcan Arslan

Bugün günlerden yanlızlık..
Ve benim hiç uykum yok..

Rotasını kaybetmiş bir gemi gibiydi hayallerim ve dev bir buz kütlesinde gemisinin tuzla buz oluşunu izleyen kaptan gibiyim..
Ölmez dedikleri aşk öldü batmaz dedikleri gemi gibi.
Ve ona rağmen, gülebilmem için birkaç kırık diş bıraktılar ağzımda..
Çirkinmiyim neyim..?
Düşlerim döküleli çok oldu, yenileri çıkcak sanırım..
Kalbim kaşınıyor, yoksa belamımı arıyorum..

Ahh hadi ama hayat;
Biraz çıplak insanlar çıkart karşımıza..
Kötülüklerden arınmış, sahtekarlıklar giymemiş, dudaklarına ihanet sürmemiş ve hatta hatta mümkünse yalandan taktığı gülümsemeleri olmayan insanlar çıkar..

İnsanlar..
Taşıdıkları sıfat kadar rolleri yok bu hayatta..
Ve kulaklarımın içinde uğuldayan ses karmaşasının en has kahramanları..

Sesler..
Nedenini bilemediğim bütün ruhumu zehirleyen sesler..
Çözemiyorum sebeplerini.. yaptığım ve yapmadığım şeyleri birileri kamçılıyor ve acı iniltisi kulaklarımda yankılarınıyor sanki..
İç sesim, ürkek uzaklaşarak kaçıyor bu karmaşadan..
Kendimi duyamıyorum..
Gülsem mi ağlasam mı..?
Kararsız bir modda, yaşanmamış duygulara nefretimi kusuyorum bu satırlarda..
Kalemimde keskindir vesselam..
Çünkü nefretim biliyor onu..

Off yeter artık.!
İçimde ki aptal sesler bir susun artık.!
Şimdi sırası değil yalnızlığın ve hiç vakti değil sancılarla kıvranmanın..
Evet biraz sessizlik..sakinlik.. huzur..

Düşüncelerle verilen savaş sonrasında; böylece bir ‘acı’ daha bitti..