İbret Alamıyoruz... Şiiri - Mehmet Şahan

İBRET ALAMIYORUZ

Her sabah uyanıp azık arayan,
Serçeden de ibret alamıyoruz!
Rabbine güvenip rızık arayan,
Serçeden de ibret alamıyoruz!

Yavrusu gönlünde, aklı eşinde;
Yola düşer günün ilk güneşinde!
Bıkmadan dolaşır rızkın peşinde,
Serçeden de ibret alamıyoruz!

Nefsin talibini siliyor serçe,
Rızkın sahibini biliyor serçe!
Hak’tan nasibini diliyor serçe,
Serçeden de ibret alamıyoruz!

Kısmetin arıyor dağda, ovada;
Rızkını karıyor bağda, kovada!
Yarasın sarıyor dalda, yuvada;
Serçeden de ibret alamıyoruz!

Darlığa inanır dargınım demez,
Boşluğa uyanır kırgınım demez!
Zorluğa dayanır yorgunum demez,
Serçeden de ibret alamıyoruz!

Mevlâ’ya güvenip stok yapmıyor,
Nefsine aldanıp hepsin kapmıyor!
İnsanoğlu gibi nefse tapmıyor,
Serçeden de ibret alamıyoruz!

Pir-î Fanî der ki; yolu dönüyor,
Kanatlar kırılsa kolu dönüyor!
Yuvaya kursağı dolu dönüyor,
Serçeden de ibret alamıyoruz!

MEHMET ŞAHAN (PİR-Î FANÎ)
21.03.2020 – İSTANBUL