İbrahim ve Dünya

İBRAHİM ve DÜNYA

Büyüyor yalnızlığımız
Yavaş yavaş tükeniyoruz,
Akıyor gözlerimizden damlaya damlaya hayal kırıklıklarımız
Bahar geçiyor, kavurucu sıcaklıklar kapıda
Dimağımız karman çorman
Bu karanlık dünyaya umut bağlamışız
Gittikçe büyüyor, büyüyor sahipsizliğimiz

Üşüyoruz,
Ellerimiz buz tutmuş
Dudaklarımız kan, dişlerimizde başkalarının derisi
Bir türlü ısıtamıyoruz
Isınmıyor
Ellerimiz
İçimiz!

Alık alık dolaşıyoruz kaldırımlarda
Diz kapaklarımız çer çöp
Etrafımızda yamyamlar
İçimiz
İç organlarımız
Hepsine göz dikmiş gibiyiz
Kaplumbağalar gibi sürünerek yok oluyoruz
Yok olmaktayız.
Umutları tellere asmış
Uçmaması içinde yalandan bir irade takmışız
Her şeyin farkındayız
Ne yaptıysak biz yaptık
Bundandır büyüyor kavgamız
Büyümekte kargaşalarımız

Eee İbrahim!
Çok abartmadın mı dünyayı
Ne bekliyordun ki ondan
Mevla insanın emrine vermişti güneşi ayı
Tek tek hepsine zarar veren yine biz değil miydik?
Derinleşiyor acılarımız, yaralarımız!
Mahşere bile tahammülsüz gibi kavuşmalarımız
Yaa İbrahim,
Sen değil miydin dünyaya gönül veren
Biter mi sence acılarımız,
Sancılarımız
Ağrılarımız
Haykırışlarımız!