İbrahim Tolga Özsoy Şiirleri - Şair İbra ...

Böyle devam edemem
Bir Üsküdar iskelesinde açıp kanatlarımı
Rüzgara karşı
Solan ruhumu sana
Kendimi sonbahara esir edemem

Kim dokundu sana büzgün dudaklı çocuk
Bir ayçiçeği gibi başın boynundan ağır
Gönlünü vurup omzuna,
Bükülmüşsün kaldırımlara
Boşuna bağırıyorsun boşuna, onlar sağır
Sesin yarı çıplak bir dilenci gibi sokakta kalır

Paylaşacak bir şeyim kalmadı kimseyle
Ne hesabım var kapanmayan
Ne de sevdalarım ortada kalan

Sessizliğimse her gün aynı teraneye
Kurt uluması, yumruk kalkması

Retinamı delip geçip içimde bir yerlere ulaşıyorken bakışın
Görememek harcımıdır bencilliğinin
Bu ser sefil yırtık pırtık geri çekiliş başlangıcı en büyük yenilgimizin
Korkun damarlarına pompalanmadan önce ağzından çıkan
Kulağına varıncaya kadar yıkıp yakar anlamını mevcudiyetimizin
Her yanışında küllerinden yeniden doğan

. Bir şehri terk ederken yağmur yağarmış, şehirde seni bırakırsa eğer. (*) Hüznün kendince bir kokusu vardır. İşte gökyüzü öyle kokarmış. Gitmene göz yuman bir şehre döndüğünde yollar asla aynı olmazmış.

. Gittiğin zaman dönmemek lazım bazen geriye. Bırakılan geride kalmalı gidişin manalı olmalı. Bu yüzden bırakıp gidemem ben hiç. Veda etmesini bilmem. Geçmişimle birlikte yaşar geleceğimi ihmal ederim. Geçtiğim her şehrin ardından arkamda iplikler bırakırım ki dönüş yolumu bulabileyim. Terk etmiş olmayayım. Dönmeyecek olsam bile ne önemi var? Önemli olan bırakmamak, sahiplenmek. Bir mazlum şehirde senin cadden, senin sineman, senin dürümcün bulabilmek bir gün dönersen.

. Sevgililerde şehirlere benzer aslında. Şehirlerde kadınlara… Mesela İstanbul bakışlarından mazide ne güzel olduğu okunan, yaşı geçmiş bol süslü bir fahişe gibidir benim gözümde. Geceleyin ışıl ışıldır, gözlerini kamaştırır. İşini bilir sohbeti iyidir. Ah birde alkolle yan yana İstanbul gibi yâr var mıdır? Fakat sabah olup koynunda gözünü açtığında, çökmüş bir kadın bulursun yanında. Gözlerinden mazide ne güzel olduğu anlaşılan. Çok gerçektir İstanbul ve çok masal.

Yanan bir ruhun ıstırabı ile buz tutmuş bedenin
O güzel gözlerin
Her an çökecek bir coğrafya
Çökse bir iç deniz yaratacak ruhunda
Hep birlikte boğulacağız ağlasan
Ağla ağlayacaksan hiç durma

Mengene ağzında ezilir zamanın başı
Gerçek dışı bir mekanın kapısında
Günler geçmek bilmez, haftalar akıp gider
Karanlığın iki ucu birleşse eğer
Ne aydınlıktır bulacağımız
Ne de karanlık kalır sığınacağımız

Ölsem de olur bugün.

Mayıs gelmişken yeniden
Dumanını çekip içime,
Çöp şiş yedim en sevdiğim yerden.

Gökyüzü aralıyorken bağrını yavaş ve devatkarca
Öptüm nemli ve suskun dudaklarından zır deliliğin
Kapattı gözlerini ve sardı bedenini sarmaşık misali bana
Çekildi tüm kanım damarlarımdan, titredi her yanım.
Ezildi kemiklerim o sarıldıkça kırıldı bel kemiğim.
Mesken tuttu acı kollarını, ve ben esiriydim yollarının

Kalbine kazık saplamazsan ölmez bir lanet taşırım
Kanım çekilir, gözlerim nemlenir ben kururum
Geceleri çıkar mezarımdan korkularla avlanırım
Ne zamandı ölümüm ne zaman yeniden doğdum
Ne zamandır yalnızım?