İbrahim Çiçek Şiirleri - Şair İbrahim Çiçek

Hep fedakârlık yaparsın
İyilik bilmez nankör insan
İşin bittimi satarsın
İyilik bilmez nankör insan

Ne kadar değer verirsen ver

İçim doldu, yaş gelecek gözümden
Erkeğe yakışmaz nasıl ağlayım?
Zordur amma asla dönmem sözümden
Erkeğe yakışmaz nasıl ağlayım?

İçim kan ağlıyor, gözüm doluyor

Çok sevdiğim dostum bir hançer vurdu
Sevgi çınarını kökünden kırdı
Bana nasıl böyle bir tuzak kurdu
Arkadan vurmaya nasılda kıydın

Yılan gibi eğri hiç dost olur mu

Bir büyük aradım derdimi dökem
Ben babama koştum ulaşamadım
Koca dağ gibiydi sanki arkamda
Ben babama koştum; ulaşamadım.

Baba bir başkaymış çok geç anladım

Ellerin bağında bülbüller öter
Benim bağımı hep diken bağlamış
Herkes güllerini öpüp koklarken
Benim yüreğimi diken bağlamış

Benim çiçeklerim hiç açıp kokmaz

Hava çok kararmış şimşek çakıyor
Dolu dolu bize rahmet akıyor
Sular coşup tüm kirleri yıkıyor
İşte bu hal kâinata bakıyor

Bazen celallenir gökte bulutlar

Güller ekmiştim dostun bağına
Gülleri hep derdi har bana kaldı
Sitemli sözlerle beni öldürdü
Ateşi söndürdü kül bana kaldı

Neden düştüm ben çilenin ağına

Uyan oğul uyan söndü yıldızlar
Kervanlar yaklaştı yolculuk başlar
Baka baka çok yoruldu bu gözler
Kervanlar geliyor yolculuk başlar

Uyan artık çağrı var ötelerden

Toplumun içinde yeri olanlar
Milletin gözüne batar bilesin
Birazda serveti varı olanlar
Nankörün gözüne batar bilesin

Evine gelirsen sen güle güle

İçinden geleni yazar şairler;
Bazen susar bazen coşar şairler.
Aklına geleni yazar şairler,
Bazen över bazen kırar şairler.

İçinden geleni hemen atarlar;