Huzura Gelmeden Şiiri - Şahin Tokmak

Bir ışık doğdu Anadolu dan
Işık, kimine nar kimine nur
Nuru nar gören, olmuştu nadan
Koşarcasına kaçtı şuâdan

Bir ışık demeti görünüyor
Yarasalar ışığı görüyor
Nurun peşinden geri dönüyor
Kendini karanlıkta dövüyor

Ne yapsa da nura engel olsa
Nurun içine fitne mi, salsa
Bukalemun gibi ortama uysa
İçlerinde fitne fücur bulsa

Işığa engel olamamıştı
Aldatırım, aklında kalmıştı
Aralarına fitne salmıştı
Nefisler eneler okşanmıştı

Binmişti, nefis deki eneye
Kendini benzetmişti keneye
Başladı kene gibi emmeye
İçindeki O nuru sönmeye

Parçaladı böldü usanmadı
Yolunda olanları unutmadı
Yıllarca kedi fare oynadı
Kan içmekten bir türlü doymadı

Kardeşi kardeşe düşman etti
Her dönem rahat hareket etti.
Yapılanlar canlara tak etti
Bu kadar düşmanlık yetti yetti.

Münafık sever oldu oyunu
Kâfir gösterdi alçak huyunu
Müslüman boz artık bu oyunu
Bir ve beraberdi gör soyunu

Kurt gövdeye girdi deme sende
Özüne dön gör artık sinende
Melekte şeytanda tercih sende
Seçemezsen Azrail ensende

Dünyadaki ömrün koşuyor önden
Senden istenen iman ölmeden
Tövbe et, isyan ettim bilmeden
Af ‘Allahım’ huzura gelmeden