Hüzünlüyüm Annem Şiiri - Nursel Yeşilyurt

HÜZÜNLÜYÜM ANNEM

Herkes için her şey oldum yıllarca.
Kendim için yaşamadım hayatı.
Âleme duyarlı oldum da her an.
Bir kendime zindan ettim hayatı.

Ömür geçti üzüntüler dinmedi.
Hiç kimse de halin nedir? Demedi.
Çektim çileleri söyleyemedim.
Bu dünyada hayalime ermedim.

Soframda ekmeğim varsa yediler
Sen ağasın sen paşasın diyenler.
İşlerini hallettiler gittiler.
Yoluma çıkanı kendimden bildim.

Ahirimde selam da vermediler.
Meğer yiyiciler sarmış çevremi.
Gözyaşımı hep içime akıttım.
Yetti gayri yalnızlığım yoruldum.

Konuşmayım diye hep susturuldum.
Memlekete ziyarete gittikçe.
Yalvarırım ses vermiyor mezarın.
Sebepleri derinlerde aradım.

Yerin altı hayırlı mı üstünden?
Görülmez kalemle taşına yazdım.
Ahiret komşusu olalım diye.
İhlasla Fatiha’yı uğurladım.

Sevgimi yükledim kır çiçeğine.
Toprağında yetişen otlara
Özlemimi anlattım dilim döndüğünce.
Yaşanmadı gönlümde baharlarım.

Yazgım zemheriye kalmış napayım.
Artık üzüntüler arşa çıkıyor.
Son demlerde kalır mı ki takatim?
Duygularımı selamla yolladım.

Ruhun haberdar olur belki de.
Yolum ırak çıktım yine gurbete
Nasipse gelirim tekrar seneye.
Ahirette kavuşmaktır muradım.

NURSEL YEŞİLYURT