Hüzün Yağardı Şiiri - Gencay Coşkun

Ayaklarımdan
Yüreğime işlenen
Bir hüzün yağardı
İçim
Dışım
İliklerim
Hüzün olur
Görünen gökyüzüm
Hüzün kokardı
Gönlümde
Güzün rengi
Ellerimde
Hayal kırıklıkları
Tutunamamış
Açmak zorunda
Kalmış bir tohum gibi
Yalnızdım

Hayat çoğu
Zaman
Sanatsal değeri
Anlaşılamayan
Tartışılamayan
Tek gösterimlik oyun
Gibi gelirdi Bana

Ben bana aldırmazdım
Ama hayat fena halde
Aldırıyordu
Ve hiç ama hiç acımıyordu

Açan çiçeklerim olmadı
Çokça sararan yapraklarım
Kırılan dallarım oldu

Her şeye rağmen
Güneş her gün farklı doğardı
İçime
Ama her akşam nedense
Hep aynı batardı yüreğime

Hayata uzanan yerlerim
Fena halde ağrıyordu
Her uzanış
Bir küskünlük getiriyordu
Her küskünlük
Hep yalnızlık
Her yalnızlık
Tek bir anlamlı
Anlamsızlık veriyordu

Yenilir yutulur
Tadı yoktu
Yaşadıklarımın
Zoraki rejimler
Yapıyordum

Yenilmiş
Hüzün dolu insanların
Hayalleri
Bir kibrit kutusu
Kadar küçüktür

Sorsan onlara
O hayalleri
Nasılda büyüktür

Hüzün yağardı
Caddelere
Bir sokak lambasından
Görürdüm
Oynaşan damlaları
Yağmasını bile kıskanırdım
Çok fecide ıslanırdım

Hangi hikayeye başlasam
Hikaye bana kendini veremezdi
Hep bir yerleri
Özelliklede sonları
Tanıdık gelirdi
Bir modernlik havası
Sarmış yeryüzünü

Hiçbir hikayeye
Göründüğü gibi asla
Modern değildi
Görmek isteyen görürdü.

Hüzün yağardı
Ben ağlardım
İçim içim