Hüzn-ü Firâk Şiiri - Elif Usta

Kalbimin semahına firar edince düşler
Dudağımda sızıyla başladı kara kışlar

Sırrı müphem değince kelamların özüne
Güz yağmurları vurdu mürekkebin izine

Lisanımdan damlayan hüznümün buharını
Örselenmiş duygumla farkettim bu hârını

Aşkı boynu bükük vâv gibi yaşayan kimdi?
Nur saçan kelamından söyle ne kaldı şimdi?

Saç tellerime kadar kırılsam bile sana
Ayn-ür rıza aşkıyla baktım hatırlasana

Aşk-ı nihan olmuşken gamzen çukurlarına
Hiç düşünmeden attın ateşdem korlarına

Kalbimi titreten o nâr-ı aşk yarasında
Gül kokusu kalmadı sayfalar arasında

Hüznüm hudutlarına bulandıkça islerim
Darağacında kaldı o vebalı hislerim

Nar şerbeti tadında olsa bile sayrılık
Sessizlik makamıyla zuhur etti ayrılık

Tomurcuğu soldurtan matemin kar yanığı
Şiirimin öznesi mahyada zâr yanığı

Gözyaşı rahlesinde dualarda saklıyken
Unut beni diyerek belki de sen haklıyken

Bir Elif miktarınca gam çekmeksizin gittin
Bağrıma firâk saçıp son hıçkırıkla bittin..

Elif USTA